Verbum

э́му

(парт. ema, з моў Акіяніі)

вялікая птушка групы бескілявых з буравата-шэрым апярэннем і доўгімі трохпальцымі нагамі; аўстралійскі страус.

эмульгава́ць

(лац. emulgere = даіць)

наносіць эмульсію на якую-н. паверхню для засцярогі яе ад пашкоджання.

эмульга́тары

(ад лац. emulgere = даіць)

рэчывы, якія садзейнічаюць утварэнню эмульсій і павышэнню іх устойлівасці (напр. мыла, жэлацін).

эмульсі́н

(ад лац. emulsus = выдаены)

бялковае рэчыва, якое змяшчаецца ў міндалі.

эму́льсія

(н.-лац. emulsio, ад лац. emulgere = даіць)

1) вадкасць, у якой нерастваральныя ў вадзе эфірныя алеі, бальзамы і іншыя вадкасці знаходзяцца ў выглядзе драбнюткіх кропелек;

2) святлоадчувальны слой на фотапласцінках, плёнках, паперы.

эмуля́цыя

(англ. emulation)

саперніцтва, імкненне перасягнуць у чым-н. адзін другога.

эмфа́за

(гр. emphasis = выразнасць)

эмацыянальна-экспрэсіўнае вылучэнне часткі выказвання шляхам інтанацыі, паўтарэння, парадку слоў і г.д.

эмфаты́чны

(гр. emphatikos)

1) лінгв. які вымаўляецца з асобым напружаннем (э-ыя гукі);

2) эмацыянальна выразны (э-ая гаворка).

эмфізэ́ма

(гр. emphysema = уздуцце)

мед. празмернае накапленне паветра ў якіх-н. органах, тканках арганізма (напр. э. лёгкіх, падскурная э.).

эмфітэ́ўзіс

(лац. emphyteusis)

асобны від спадчыннага доўгатэрміновага карыстання чужой зямлёй у радзе краін.