Verbum

эмалье́р

(фр. émailleur)

майстар па вырабу эмалі.

эма́н

(лац. emano = выцякаю)

адзінка радыеактыўнасці, роўная 10​¹⁰ кюры/л.

эмана́цыя

(лац. emanatio = выцяканне)

1) выпраменьванне, выдзяленне чаго-н. (напр. э. газаў);

2) тое, што выпраменьваецца, выдзяляецца;

3) першапачатковая назва радону.

эмано́метр

(ад лац. emanare = выцякаць + -метр)

прыбор для вымярэння эманацыі рэчываў.

эмансіпа́цыя

(лац. emancipatio)

вызваленне ад залежнасці, прыгнёту, забабонаў; ураўноўванне ў правах (напр. э. жанчын).

эмансіпі́раваць

(лац. emancipare)

праводзіць эмансіпацыю.

эматыві́зм

(ад англ. emotive = які выклікае эмоцыі)

этычная тэорыя лагічнага пазітывізму, якая сцвярджае, што маральныя суджэнні і паняцці не з’яўляюцца ні ісціннымі, ні лжывымі, а служаць толькі для выражэння эмоцый.

эмацыяна́льны

(ад эмоцыі)

1) выкліканы эмоцыямі, напоўнены эмоцыямі (напр. э-ая прамова);

2) здольны жыва рэагаваць на што-н.; не разважны, нястрыманы (напр. э. характар).

эмбалатэ́рый

(ад гр. embole = таран + -тэрый)

вельмі буйное няпарнакапытнае млекакормячае з групы брантатэрыяў, якое жыло ў алігацэнавую эпоху ў Цэнтр. Азіі і мела на мордзе касцявы выраст, падобны да тарана.

эмбалі́я

(н.-лац. embolia, ад лац. embolus = клін < гр. embolos = нешта ўстаўленае)

закупорванне крывяноснага сасуда якой-н. густой часцінкай, занесенай крывёю; бывае пры пароках сэрца, тромбафлебіце і інш.