Verbum

гонг

(англ. gong, ад малайск. gong)

1) ударны музычны інструмент у выглядзе металічнага дыска з загнутымі краямі;

2) гукавы сігнал, які падаецца ўдарамі ў кавалак металу, рэйку, а таксама самі гэтыя прадметы.

го́ніум

(н.-лац. gonium)

каланіяльная зялёная водарасць сям. вальвоксавых, якая трапляецца ў сажалках, азёрах, рэках.

-гонія, -ганія

(гр. gone = нараджэнне, зараджэнне)

другая састаўная частка складаных слоў, якая выражае паняцце «звязаны з нараджэннем, паходжаннем».

го́нта

(польск. gont, ад с.-вням. gant)

дахавы матэрыял у выглядзе драўляных дошчачак з падоўжнымі пазамі з аднаго боку.

гонфаланье́р

(іт. gonfaloniere)

1) службовая асоба ў гарадах-рэспубліках Італіі ў 13—15 ст., якая ўзначальвала апалчэнне гарадскога квартала;

2) начальнік атрада, які ахоўваў урад Фларэнцыі з 13 ст., а ў 15—18 ст. быў галавой гарадскога магістрата.

го́рдзень

(гал. gording)

трос з круком на канцы для падымання грузаў або нацягвання парусоў на судне.

го́ржа

(фр. gorge)

уст. тылавая частка ўмацавання або звернуты ў тыл выхад з умацавання.

горн

(ням. Hom = рог)

медны духавы музычны інструмент для падачы сігналаў.

горнбленды́т

(ад ням. Horn = рог + Blende = покрыва)

крышталічная горная парода, якая складаецца амаль цалкам з рагавой субстанцыі; адрозніваецца ад амфібаліту структурай.

горст

(ням. Horst = гняздо)

участак зямной кары, абмежаваны тэктанічнымі разрывамі і крыху прыўзняты над суседнімі ўчасткамі, якія аселі (параўн. грабен).