элеро́н
(фр. aileron, ад aile = крыло)
рухомы закрылак на задняй частцы крыла самалёта, які засцерагае самалёт ад крэну пры паваротах.
элеўсі́на
(н.-лац. eleusine)
расліна сям. злакавых, пашыраная ў тропіках і субтропіках; важная харчовая і кармавая культура.
элеўтэрако́к
(н.-лац. eleutherococcus, ад гр. eleutheros = вольны + kokkos = костачка)
кустовая расліна сям. араліевых з пакрытымі калючкамі галінкамі і дробнымі жаўтаватымі або лілаватымі кветкамі ў парасоніках, пашыраная ва Усх. Азіі; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная і лекавая (па дзеянню блізкая да жэньшэню).
элефантыя́з
(ад гр. elephas, -antos = слон)
прыроджаная (спарадычная, сямейная) або набытая хвароба, якая характарызуецца стойкім павелічэннем асобных частак цела (рук, ног, твару і інш.); слановасць.
элі́зіум
[лац. elysium, ад гр. Elysion (pedion) = Елісейскія палі]
1) у антычнай міфалогіі месца, дзе знаходзяцца душы «праведнікаў» пасля смерці;
2) перан. рай.
элі́зія
(лац. elisio = выштурхоўванне)
лінгв. пропуск канцавога галоснага гуку ў слове, калі наступнае слова пачынаецца з галоснага.
эліксі́р
(фр. élixir, ад ар. al-iksir = філасофскі камень)
1) выцяжка з раслін ці моцны настой чаго-н. на спірце, які ўжываецца ў медыцыне і касметыцы (напр. зубны э.);
2) фантастычны напітак, які марна шукалі алхімікі як сродак, што нібыта зможа прадоўжыць чалавечае жыццё («э. жыцця»);
3) жарт. незвычайны, цудадзейны напітак.
элімінава́ць
(лац. eliminare = выганяць)
рабіць элімінацыю (напр. э. перашкоду, э. невядомы член з ураўнення).
эліміна́цыя
(лац. eliminatio = выдаленне)
1) выдаленне, ліквідацыя чаго-н.;
2) мат. выключэнне невядомага з сістэмы ўраўненняў;
3) гібель арганізмаў па розных прычынах.
элі́мус
(н.-лац. elymus)
травяністая расліна сям. злакавых з пляскатым або згорнутым лісцем і паніклым лінейным коласам, пашыраная ў нетрапічных зонах; пырэйнік.