Verbum

рэўматало́гія

[ад рэўмат(ызм) + -логія]

раздзел медыцыны, які вывучае рэўматызм, распрацоўвае метады яго лячэння і прафілактыкі.

рэўмато́лаг

[ад рэўмат(ызм) + -лаг]

спецыяліст у галіне рэўматалогіі.

рэўматы́зм

[гр. rheumatismos = расцяканне (па целе), ад rheuma, -atos = струмень]

хвароба сардэчна-сасудзістай сістэмы, суставаў з вострым болем і ламотай.

рэфа́кцыя

(фр. réfaction, ад лац. re- = супраць + factio = дзеянне)

1) скідка з цаны тавару, абумоўленая гандлёвай здзелкай, у сувязі з уцечкай і псаваннем тавару або пры пастаўцы яго ніжэй прадугледжанай якасці;

2) скідка з тарыфу, якая прадастаўляецца даецца адпраўляльніку пры наяўнасці вялікай колькасці грузу.

рэфармава́ць

(польск. reformować, ад лац. reformare)

пераўтвараць, змяняць пры дапамозе рэформ (напр. р. грашовую сістэму).

рэфарма́тар

(лац. reformator)

той, хто праводзіць рэформу ў якой-н. галіне, пераўтваральнік.

рэфарма́ты

(лац. reformatus = пераўтвораны, палепшаны)

прыхільнікі адной з плыней кальвінізму.

рэфарма́цыя

(лац. refomatio = змяненне)

1) сацыяльна-палітычны рух супраць феадалізму ў Зах. Еўропе 16 ст., які набыў форму барацьбы з каталіцкай царквой;

2) правядзенне рэлігійных пераўтварэнняў у духу пратэстантызму.

рэфармі́зм

(ад лац. reformare = пераўтвараць)

плынь у рабочым руху, якая адмаўляе рэвалюцыйную барацьбу, прапагандуе супрацоўніцтва класаў і перамены шляхам рэформ.

рэфера́т

(ням. Referat, ад лац. referre = дакладваць, паведамляць)

1) кароткі выклад якога-н. пытання, зместу кнігі;

2) даклад, заснаваны на крытычным аглядзе кніг.