Verbum

эты́л

(ад гр. aither = паветра + hyle = матэрыял, рэчыва)

група з атамаў вугляроду і вадароду, якая ўваходзіць у састаў многіх арганічных злучэнняў (напр. хлорысты э.).

этылацэта́т

(ад этыл + ацэтат)

складаны эфір, бясколерная лёгкая вадкасць; выкарыстоўваецца як растваральнік пры вырабе лакаў, кінаплёнкі, бяздымнага пораху і інш.

этылбензо́л

(ад этыл + бензол)

арганічнае злучэнне, вуглевадарод араматычнага рада, бясколерная вадкасць; выкарыстоўваецца для вырабу стыролу, а таксама як дабаўка да маторнага паліва.

этыле́н

(ад этыл)

бясколерны гаручы газ, які складаецца з вугляроду і вадароду.

этыленгліко́ль

[ад этылен + гр. glykys = салодкі + (алкаг)оль]

арганічнае злучэнне, найпрасцейшы двухатамны спірт, выкарыстоўваецца пры вырабе сінтэтычных смол, штучнага валакна і інш.

этылендыхлары́д

(ад этылен + ды- + хлор)

тое, што і дыхлорэтан.

этымало́гія

(гр. etymologia, ад etymon = ісціна, сапраўднае значэнне слова + logos = вучэнне)

1) раздзел мовазнаўства, які вывучае паходжанне слоў;

2) паходжанне слова і яго роднасныя адносіны да іншых слоў.

этымо́н

(гр. etymon = ісціна)

зыходнае слова, ад якога паходзіць існуючае ў дадзенай мове слова.

эты́чны

(гр. ethikos)

які адпавядае правілам этыкі, нормам паводзін.

этыялі́раваны

(ад фр. étioler = рабіць бледным, кволым);

э-ыя расліны — расліны, якія выраслі пры нястачы святла, у цемнаце.