Verbum

рэнтге́н

[ням. W. Roentgen = прозвішча ням. фізіка (1845—1923)1—1) нябачныя прамяні, якія з’яўляюцца кароткімі электрамагнітнымі хвалямі, здольнымі пранікаць цераз непразрыстыя прадметы;

2) прасвечванне нябачнымі (рэнтгенаўскімі) прамянямі;

3) апарат для прасвечвання рэнтгенаўскімі прамянямі;

4) пазасістэмная адзінка вымярэння радыяцыі, роўная 2,58∙10​^-4

к/кг.

рэнтгена-

[ням. W. Roentgen = прозвішча ням. фізіка (1845—1923)]

першая састаўная частка складаных слоў, якая выражае паняцце «звязаны з выкарыстаннем рэнтгенаўскіх прамянёў».

рэнтгенагра́ма

(ад рэнтгена- + -грама)

адбітак на фотапласцінцы або плёнцы, атрыманы пры дапамозе рэнтгенаўскіх прамянёў.

рэнтгенагра́фія

(ад рэнтгена- + -графія)

фатаграфаванне ўнутранай будовы непразрыстых прадметаў пры дапамозе рэнтгенаўскіх прамянёў.

рэнтгенадыягно́стыка

(ад рэнтгена- + дыягностыка)

распазнаванне захворвання тканак ці органаў чалавека або жывёлы пры дапамозе рэнтгенаўскіх прамянёў.

рэнтгенадэфектаскапі́я

(ад рэнтгена- + дэфектаскапія)

метад выяўлення ўнутраных дэфектаў у матэрыялах і вырабах пры дапамозе рэнтгенаўскіх прамянёў.

рэнтгенакімагра́фія

(ад рэнтгена- + кімаграфія)

разнавіднасць рэнтгенаграфіі; метад функцыянальнага рэнтгеналагічнага даследавання чалавека або жывёліны.

рэнтгенакінематагра́фія

(ад рэнтгена- + кінематаграфія)

паказ на кінаэкране адбіткаў, атрыманых пры дапамозе рэнтгенаўскіх прамянёў.

рэнтгенало́гія

(ад рэнтгена- + -логія)

раздзел медыцыны, які вывучае прымяненне рэнтгенаўскіх прамянёў з мэтай дыягностыкі і лячэння некаторых захворванняў.

рэнтгеналюмінесцэ́нцыя

(ад рэнтгена- + люмінесцэнцыя)

свячэнне рэчываў пад дзеяннем рэнтгенаўскіх прамянёў або гамапрамянёў, выкарыстоўваецца ў тэхніцы і медыцыне (рэнтгенаскапія, рэнтгенаграфія).