Verbum

рэлі́гія

(польск. religia, ад лац. religio)

форма грамадскай свядомасці, у аснове якой ляжыць вера ў існаванне звышнатуральных сіл (багоў, духаў, анёлаў і інш).

рэліква́рый

(п.-лац. reliquarium)

сховішча для рэліквій.

рэлі́квія

(лац. reliquiae = рэшткі, астанкі)

1) прадмет рэлігійнага пакланення (напр. мошчы);

2) прадмет, які беражліва захоўваецца як памяць аб мінулым (напр. гістарычная р., сямейная р.).

рэлі́кт

(лац. relictum = пакінуты)

арганізм, рэч або з’ява, якія засталіся як перажыткі ад мінулых эпох.

рэлі́ктавы

(ад рэлікт)

які мае адносіны да рэлікта; які з’яўляецца рэліктам;

р-ыя арганізмы — арганізмы, якія зберагліся ад мінулых геалагічных эпох;

р-ае возера — возера, якое з’яўляецца рэшткай былога мора або вялікага возера.

рэлье́ф

(фр. relief)

1) сукупнасць няроўнасцей на зямной паверхні, якія ўтварыліся ў выніку ўзаемадзеяння эндагенных і экзагенных працэсаў; выступае ў формах мегарэльефу, макрарэльефу, мезарэльефу і мікрарэльефу;

2) выпуклы скульптурны малюнак на плоскасці (напр. барэльеф, гарэльеф).

рэлье́фны

(ад рэльеф)

1) які выступае над паверхняй, выпуклы;

2) перан. выразны, ясны.

рэлякса́нты

(лац. relexans, -ntis = які памяншае, аслабляе)

тое, што іміярэляксанты.

рэлякса́цыя

(лац. relaxatio = памяншэнне, аслабленне)

паступовае вяртанне ў стан раўнавагі фізічнай або фізіка-хімічнай сістэмы, якая была ў неўраўнаважаным стане пад уздзеяннем знешніх сіл.

рэляксі́н

(ад лац. relaxare = памяншаць, аслабляць)

гармон млекакормячых і чалавека, які выпрацоўваецца яечнікамі і плацэнтай і садзейнічае расслабленню тазавых звязак і гэтым самым нармальнаму працяканню родаў.