Verbum

эксгума́цыя

(ад экс- + лац. humus = зямля)

даставанне трупа з месца пахавання для судова-медыцынскага даследавання.

эксе́дра

(гр. eksedra)

паўкруглая ніша з сядзеннямі ўздоўж сцен для сходаў і размоў у антычнай архітэктуры.

эксі́дыя

(н.-лац. exidia)

базідыяльны грыб сям. дрыжалкавых, які развіваецца на гнілой драўніне, сухіх галінках дрэў.

эксіка́тар

(н.-лац. exsiccator, ад лац. exsiccare = высушваць)

прыбор для абязводжвання розных прэпаратаў.

эксіка́цыя

(н.-лац. exsiccatio, ад лац. exsiccare = высушваць)

высушванне.

эксіто́н

[ад лац. excitare = узбуджаць + (электр)он]

узбуджаны стан сістэмы электронаў у паўправадніках і дыэлектрыках, звязаны з утварэннем пары электрон — дзірка.

эксітро́н

(ад лац. excitare = узбуджаць + -трон)

кіроўны ртутны вентыль з аднаразовым запальваннем катоднай плямы, якое падтрымліваецца дзяжурнымі анодамі.

экскава́тар

(англ. excavator, ад лац. excavare = выдзёўбваць)

самаходная машына з каўшом для вымання, пераносу на іншае месца або пагрузкі на транспарт грунту.

экскава́цыя

(лац. excavatio = выдзёўбванне)

1) выманне і перамяшчэнне пароды, грунту пры дапамозе экскаватара, экскаватарных машын;

2) анат. паглыбленне.

экскарыя́цыя

(ад лац. excoriare = здзіраць скуру)

паверхневы дэфект скуры, які ўтвараецца ў выніку расчэсвання, пры механічных пашкоджаннях і інш.