Verbum

субсідыя́рны

(лац. subsidiarius = рэзервовы, дапаможны);

с. дагавор — дагавор, які дапаўняе асноўнае абавязацельства.

субстантыва́цыя

(ад лац. substantivum = назоўнік)

лінгв. пераход у разрад назоўнікаў іншых часцін мовы.

субстанты́ўны

(ад лац. substantivum = назоўнік)

1) лінгв. які мае значэнне назоўніка;

2) які дзейнічае без дапамогі іншых рэчываў; незалежны, самастойны.

субста́нцыя

(лац. substantia)

1) філас. матэрыя ў адзінстве ўсіх форм яе руху;

2) аснова, сутнасць чаго-н. (напр. мінеральная с. глебы).

субстанцыя́льны

(лац. substantialis)

які з’яўляецца субстанцыяй, мае адносіны да яе.

субстра́т

(лац. substratum)

1) аснова, на якой размешчана што-н. (напр. базальтавы с. зямной кары);

2) філас. агульная адзіная аснова якіх-н. з’яў;

3) элементы мовы папярэдняга насельніцтва дадзенай тэрыторыі, якія захаваліся ў мове прышэльцаў.

субстыту́т

(лац. substitutus = падстаўлены)

1) асоба, якая замяшчае каго-н.;

2) матэрыял або тавар, які можна выкарыстаць у выпадку адсутнасці патрэбнага матэрыялу або тавару; заменнік.

субстыту́цыя

(лац. substitutio = падстаноўка)

замяшчэнне аднаго іншым, звычайна падобным па ўласцівасцях, прызначэнню (напр. замена аднаго металу другім, аднаго гуку ў мове іншым).

субтрапі́чны

(ад суб- + трапічны)

які мае адносіны да субтропікаў, уласцівы субтропікам.

субтро́пікі

(ад суб- + тропікі)

геаграфічныя паясы зямнога шара, размешчаныя ў абодвух паўшар’ях прыблізна паміж 30° і 40° шыраты, паміж умераным і трапічным паясамі.