Verbum

рэзані́раваць

(лац. resonare = адгукацца)

даваць рэзананс.

рэзарцы́н

(фр. résorcine, англ. resorcin)

арганічнае злучэнне, двухатамны фенол, цвёрды бясколерны крышталічны прадукт, выкарыстоўваецца ў медыцыне як сродак дэзінфекцыі, пры вырабе фарбавальнікаў, палімераў і інш.

рэзеда́

(фр. réséda)

травяністая расліна сям. рэзедовых з гронкамі дробных жоўтых кветак, пашыраная пераважна ў Міжземнамор’і; на Беларусі трапляецца як заносная, вырошчваецца як дэкаратыўная.

рэзе́кцыя

(лац. resectio = зразанне)

аперацыя выдалення часткі органа (страўніка, кішак, сустава) пры яго захворванні або пашкоджанні.

рэзе́рв

(фр. réserve, ад лац. reservare = захоўваць, зберагаць)

1) запас чаго-н. на ўсякі выпадак;

2) крыніца, адкуль бяруцца новыя сродкі, сілы;

3) частка войск, якая захоўваецца да пэўнага часу і ўводзіцца ў дзеянне па меры змен у баявой абстаноўцы;

4) састаў ваеннаабавязаных, якія прызываюцца ў армію па мабілізацыі.

рэзервава́ць

(лац. reservare = захоўваць)

1) захоўваць на запас, у рэзерве;

2) захоўваць за сабой права вярнуцца пазней да якога-н. пытання.

рэзерва́ж

(фр. réservage)

спосаб двухкаляровай афарбоўкі керамічных вырабаў паліваннем іх каляровым ангобам па малюнку, які папярэдне нанесены салам або маслам.

рэзерва́т

(лац. reservatus = захаваны)

1) тэрыторыя, на якой жывёльны і раслінны свет знаходзіцца пад асобай аховай дзяржавы; запаведнік;

2) тое, што і рэзервацыя 1.

рэзерва́цыя

(лац. reservatio = зберажэнне)

1) месца прымусовага пасялення карэннага насельніцтва краіны; існуюць у Паўн. Амерыцы, Паўд. Афрыцы і Аўстраліі;

2) месца часовага скаплення некаторых жывёл (напр. саранчы), звязанага з цыклам развіцця дадзенага тыпу;

3) захаванне чаго-н. у рэзерве.

рэзерві́ст

(фр. réserviste)

ваеннаабавязаны, які знаходзіцца ў запасе, рэзерве.