Verbum

стаміно́дый

(ад лац. stamen, -minis = нітка, тычынка + eidos = выгляд)

відазмененая тычынка, якая не можа вытвараць пылок (напр. у кветкі лёну).

стамо́дэум

(ад гр. stoma = рот)

пярэдняя кішка ў кольчатых чарвей.

стана́ты

(ад лац. stannum = волава)

солі алавянай кіслаты.

станда́рт

(англ. standard = норма, узор, мерка)

1) узор, мадэль, эталон, якім павінна адпавядаць што-н. сваім памерам, формай, якасцю і г.д.;

2) прыняты за аснову від вырабаў, які адпавядае ўсім патрабаванням, што прад’яўляюцца да яго;

3) перан. нешта шаблоннае, што не мае ў сабе нічога арыгінальнага (напр. думаць па стандарту).

стандартыза́цыя

(ад стандарт)

1) устанаўленне адзіных абавязковых стандартаў на што-н., напр. на гатовую прадукцыю, паўфабрыкаты, сыравіну і матэрыялы;

2) звядзенне многіх відаў вырабаў да невялікай колькасці тыповых з мэтай рацыянальнай арганізацыі вытворчасці;

3) перан. адсутнасць, знікненне ў кім-н. або ў чым-н. арыгінальнасці, індывідуальных асаблівасцей; шаблоннасць, трафарэтнасць.

станіёль

(ням. Stanniol, ад лац. stannum = волава)

тонкія металічныя лісты або стужкі са сплаву волава з свінцом.

стані́н

(ад лац. stannum = волава)

мінерал класа сульфідаў сталёва-шэрага колеру з аліўкава-зялёным адценнем; руда волава.

стані́ты

(ад лац. stannum = волава)

солі алавянай кіслаты, якія выкарыстоўваюцца ў сінтэзе арганічных фарбавальнікаў.

ста́нсы

(фр. stance, ад іт. stanza = страфа)

1) вершаваная страфа з чатырох радкоў, якая выражае закончаную думку;

2) верш, які складаецца з такіх строф.

ста́нцыя

(польск. stancja < іт. stanza, ад лац. statio = стаянка)

1) пункт прыпынку транспартных сродкаў, якія курсіруюць па пэўным маршруце, са спецыяльна абсталяваным будынкам;

2) спецыяльная ўстанова, якая абслугоўвае пэўную тэрыторыю, вядзе сістэматычныя назіранні ў пэўнай галіне (напр. тэлефонная с., метэаралагічная с.).