Verbum

эўтэ́ктыка

(ад гр. eutektos = легкаплаўкі)

сумесь двух або некалькіх рэчываў у такіх суадносінах, пры якіх тэмпература плаўлення яе ніжэйшая, чым тэмпература плаўлення сумесі гэтых самых рэчываў у іншых суадносінах.

эўфані́я

(гр. euphonia = мілагучнасць)

1) гарманічны падбор гукаў у тэксце мастацкага твора;

2) узнікненне ў мове нехарактэрных для яе спалучэнняў гукаў.

эўфары́я

(гр. euphoria)

тое, што і эйфарыя.

эўфаты́чны

(ад гр. eu = добра + photos = святло);

э-ая зона — самы верхні слой тоўшчы Сусветнага акіяна, які добра асвятляецца сонцам.

эўфемі́зм

(гр. euphemismos, ад eu = добра + phemi = гавару)

слова або выраз, якім замяняюць непажаданы, грубы або непрыстойны выраз.

эўфілі́н

(ад гр. eu = добра + phyllon = зелле)

лекавы прэпарат, сасударасшыральны і мачагонны сродак.

эўфуі́зм

(англ. euphuism, ад гр. euphyes = вытанчаны)

штучны, манерны, напышлівы стыль мовы.

э́фа

(н.-лац. echis)

змяя сям. гадзюкавых, пашыраная ў пустынях і паўпустынях Паўн. Афрыкі, Паўд., Паўд.-Зах. і Сярэд. Азіі; ядавітая.

эфе́бія

(ад гр. ephebos = юнак)

дзяржаўная арганізацыя ў Афінах і Спарце для падрыхтоўкі юнакоў да грамадзянскай службы.

эфе́бы

(гр. epheboi)

юнакі ў Стараж. Грэцыі, якія навучаліся вайсковаму майстэрству і наведвалі школы рытараў, філосафаў.