Verbum

асту́г Месца, дзе ўбіты невысокі кол для прывязвання лодак, вялікі камень з жалезным прабоем ці калода, якая служыць для гэтай мэты (Зах. Дзвіна).

асту́п Гл. оступ.

□ в. Асту́пішча Слуцк.

асцяро́б Расчышчанае месца сярод лесу (Чашн. Касп.).

асэ́дас Сядзіба; калонія; хутар (Слуцк. К. Чорны. Раманы і аповесці, 1951, 517).

асяро́дак Поле сярод лесу, лугу (Стаўбц. Прышч.).

□ ур. Асяродкі (поле) Стаўбц.

атапо́лье Вялікі абшар, дзе раней было некалькі хутароў (Нясв.).

□ ур. Атаполье (поле) каля в. Малева Нясв.

ата́рыца Участак зямлі, якую селянін засяваў для сябе па дамоўленасці з панам (Нас.).

атме́л Мелкае месца ў возеры ў выглядзе пясчанай касы (Віц. Нік. 1895). Тое ж вотміль, вотыміль (Слаўг.).

ато́ка

1. Глыбокі рукаў ракі, рэчкі або возера; старажытнае рэчышча (Віц. Нік. 1895, Смален. Дабр.).

2. Востраў (Дзіс.).

ато́ра Вузенькі загон, які атрымаўся пасля таго, як узаралі шырокі загон; на нізкім полі загончык з дзвюма глыбокімі разорамі паабапал (Жытк.). Тое ж атор (Зэльв. Сцяцко), аторыца (Жытк.).