выхава́льнік, ‑а, м.
Той, хто займаецца выхаваннем каго‑н. [Люда:] — Увайшла я ў клас... І не адна ж зайшла, а як на суд: і выхавальнік іхні, і метадыст, і студэнты... Брыль.
выхава́льніцкі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да выхавання. Выхавальніцкая дзейнасць.
выхава́нец, ‑нца, м.
1. Юнак, чалавек у адносінах да свайго выхавальніка. Выхаванец камсамола. □ Больш разбітных і здольны! [вучняў] любіў .. [Лабановіч] той любасцю, якая можа быць толькі ў настаўніка да сваіх выхаванцаў. Колас.
2. Навучэнец закрытых выхаваўчых і навучальных устаноў. Выхаванец дзіцячага дома. Выхаванец Сувораўскага вучылішча. □ Школа, з якой .. [вучні] выходзілі ў шырокі невядомы прастор, стаяла пустая і сумна глядзела на сваіх выхаванцаў адчыненымі насцеж вокнамі. Шамякін.
выхава́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Жан. да выхаванец.
выхава́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. выхоўваць 1 — выхаваць.
2. Агульнае развіццё, культура чалавека.
вы́хаваны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад выхаваць.
2. у знач. прым. Які ўмее добра паводзіць сябе, ветлівы. [Дзеці] рабілі ўражанне выхаваных і дысцыплінаваных хлопчыкаў. Колас.
выхава́ўчы, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да выхавання. Выхаваўчая работа, роля, установа. Выхаваўчы працэс.
выхава́цель, ‑я, м.
Тое, што і выхавальнік. Як толькі арганізавалі дзетдом, Фёдар Рыгоравіч пайшоў працаваць выхавацелем. Рунец.