вы́цаджаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад выцадзіць.
вы́цадзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., што.
1. Цэдзячы, павольна выпусціць, выліць. Выцадзіць піва з бочкі.
2. Разм. Павольна выпіць. Гаспадар выцадзіў конаўку і наліў яшчэ. Асіпенка.
3. перан. Разм. Сказаць што‑н. павольна, неахвотна. Спаткаўшы Шашу, [Насця] праз зубы выцадзіла: — Ненавіджу цябе ўсёй сваёй душой. Шамякін.
вы́цалаваць, ‑лую, ‑луеш, ‑луе; зак., каго-што.
Разм. Абсыпаць пацалункамі. — Старая будзе так рада!.. Колькі ўжо дзён чакае!.. Сястрычкі на шыю пачэпяцца, выцалуюць! Мележ.
выцвеража́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да выцверазіцца.
2. Зал. да выцверажаць.
выцвеража́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да выцверазіць.
выцверажэ́нне, ‑я, н.
Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. выцверажацца — выцверазіцца і выцверажаць — выцверазіць.
вы́цверазіцца, ‑ражуся, ‑разішся, ‑разіцца; зак.
Стаць, адчуць сябе цвярозым; працверазіцца.
вы́цверазіць, ‑ражу, ‑разіш, ‑разіць; зак., каго.
Прывесці да цвярозага стану.
вы́цвілы, ‑ая, ‑ае.
Які страціў першапачатковы колер; вылінялы. З варот і калітак выглядалі жанчыны, праводзячы спачувальнымі позіркамі і заўвагамі мой руды, выцвілы пінжак. Васілевіч. Шэрыя выцвілыя вочы сярдзіта паблісквалі з-пад акуляраў. Карпаў.
вы́цвісці, ‑цвіце; зак.
Страціць першапачатковы колер; зліняць. Выцвілі шпалеры на сценах. □ Валасы ў дзяўчыны выцвілі, твар загарэў, аж чорны стаў, а нос аблупіўся. Васілёнак.