пашле́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; незак.
Разм. Рабіцца, станавіцца пошлым або больш пошлым. На вачах хлопец пашлее.
пашлёпаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Разм.
1. каго. Шлёпаць некаторы час; шлёпнуць некалькі разоў. Сцёпка замяўся, а стрэлачнік атакаваў яго яшчэ больш энергічна.., а потым пашлёпаў Сцёпку па плячы і сказаў: — Трэба, брат, многа павучыцца, каб ведаць маленькае. Колас.
2. Пайсці шлёпаючы. Мар’яна адчыніла вароты, каровы ўвайшлі ў двор, Зміцер босымі нагамі пашлёпаў за імі. Чарнышэвіч.
пашлёпваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Разм. Час ад часу, злёгку шлёпаць. Пашлёпваць сябе па жываце.
пашліфава́ць, ‑фую, ‑фуеш, ‑фуе; зак., што.
1. Апрацаваць шліфоўкай. Засталося пашліфаваць некалькі дэталей.
2. і без дап. Шліфаваць некаторы час.
пашлы́ндаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Разм. Шлындаць некаторы час.
пашля́к, ‑а, м.
Разм. пагард. Той, хто робіць або гаворыць пошласці; пошлы чалавек. [Іван Васільевіч:] — Вольга, ты не скажаш, што калі-небудзь я быў пашляком. І гэта была не пошлая сувязь. Шамякін.
пашля́ціна, ‑ы, ж.
Разм. пагард. Што‑н. вельмі пошлае. «Калі .. [Лапата] будзе плесці пашляціну, — думаў Вішнёў, — я яму скажу: «Змоўкні». Грамовіч.
пашля́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Разм. пагард. Жан. да пашляк.
пашмальцава́ць, ‑цую, ‑цуеш, ‑цуе; зак., што.
Разм. Зашмальцаваць усё, многае.
пашмарава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., што.
Разм.
1. Намазаць; нацерці. — Ты б іх хоць шмальцам ці алеем пашмаравала .. — кажа бабка, мацаючы маміны рукі. Каліна.
2. і без дап. Шмараваць некаторы час. Косцік крыху змёў гразь шчоткаю, тую, якая паддавалася, а тую, якая сядзела моцна, замазаў гуталінам. Пашмараваў яшчэ крыху шчоткаю. Паставіў боты. Арабей.