пагарджа́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., кім-чым.
Адносіцца да каго‑, чаго‑н. з пагардай. — Нашы людзі не прывыклі да таго, каб з іх хто смяяўся, пагарджаў імі. Алешка.
пага́рдлівасць, ‑і, ж.
Уласцівасць пагардлівага. Пагардлівасць да людзей. □ [Блецька] бачыў навылёт Тоўхарта і ненавідзеў яго.. за.. пагардлівасць да сябе. Чорны.
пага́рдлівы, ‑ая, ‑ае.
Які адносіцца з пагардай да каго‑, чаго‑н. [Паны] пагардлівыя да ніжэйшых за сябе. Навуменка. // Які выражае, утрымлівае ў сабе пагарду да каго‑, чаго‑н. Пагардлівыя словы. □ Амерыканец глядзеў з пагардлівай усмешкай. Маўр.
пагарла́ніць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак.
Разм. Тое, што і пагарлапаніць. Хорам крыху пагарланілі дзяўчаты і хлопцы, а тады яна, Валя Сакоўская, заспявала. Мыслівец.
пагарлапа́ніць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак.
Разм. Гарлапаніць некаторы час.
пагарну́цца, ‑гарнуся, ‑горнешся, ‑горнецца; зак., да каго-чаго.
Разм. Пачаць гарнуцца да каго‑, чаго‑н. Пагарнуліся дзеці да маткі. □ — На добры лад усё павярнулася — душа да зямлі пагарнулася!.. Бялевіч.
пагартава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., што.
1. Гартаваць некаторы час.
2. Загартаваць усё, многае.
пагарта́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Гартаць некаторы час.
пагарцава́ць, ‑цую, ‑цуеш, ‑цуе; зак.
Гарцаваць некаторы час.
пагарчэ́ць, ‑эе; зак.
Разм. Стаць, зрабіцца больш горкім, гарчэйшым.