нава́льванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле дзеясл. навальваць — наваліць (у 1–3 знач.).
нава́львацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да наваліцца.
2. Зал. да навальваць (гл. наваліць у 1–3 знач.).
нава́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да наваліць (у 1–4 знач.).
навальні́ца, ‑ы, ж.
1. Атмасферная з’ява — непагода з маланкай, громам, дажджом або градам і моцным ветрам. Закружыўся віхор, узнімаючы пыл. Насоўвалася вялізная чорная хмара, яе разрэзала маланка, потым ударыў раскацісты гром. Пачыналася навальніца. Гурскі. І вось найшла навальніца, наваліліся дрэвы, усю зямлю ўслалі векавыя гіганты. Лынькоў. // перан. Бурныя, грозныя падзеі. Адшумелі гарачыя дні Баявых, агнявых навальніц. Хведаровіч. Ваенная навальніца кідала яго па гітлераўскіх лагерах смерці. «Маладосць». // перан. Бурнае праяўленне якіх‑н. пачуццяў. І расла навальніца нянавісці дзікай і злосці. Глебка.
2. перан. Бяда, небяспека. Няхай цябе мінуць усе навалы, каб ты не ведала ніякіх навальніц! Дубоўка.
навальні́чны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да навальніцы (у 1 знач.). Навальнічны дождж. □ З захаду, насустрач паслабеўшаму ветру, паволі пасоўваліся навальнічныя хмары, засланяючы сонца. Гурскі. // З частымі навальніцамі. Навальнічнае лета.
нава́льны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да навалу, навалкі. Навальны спосаб пагрузкі. // Які прызначаны, служыць для кавалкі. Навальны механізм.
нава́льшчык, ‑а, м.
Той, хто навальвае што‑н.; рабочы ў шахце, які нагружае ваганеткі вугалем, рудой.
наваля́цца, ‑яюся, ‑яешся, ‑яецца; зак.
Разм. Уволю, многа паваляцца.
наваля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; зак., што.
Разм. Паваліць, перакуліць многа чаго‑н.