папаганя́цца, ‑яюся, ‑яешся, ‑яецца; зак., за кім-чым.
Разм. Ганяцца доўга, неаднаразова.
папаганя́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; зак., каго-што.
Разм. Ганяць доўга, неаднаразова. [Старшыня:] — Ну і папаганяў я самагоншчыкаў — ног пад сабою не чую. «Вожык». [Кастусь] рэчку ведае на сто вёрст у адзін і ў другі бок. Ды і плытоў папаганяў — дай божа. Б. Стральцоў.
папагарава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак.
Разм. Гараваць доўга.
папага́ўкаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Разм. Гаўкаць доўга, неаднаразова.
папагіна́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што і чаго.
Разм. Тое, што і папагнуць.
папаглядзе́ць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак.
Разм. Глядзець доўга, неаднаразова. Калі ён у гэтыя хвіліны прыйшоў, то няхай пачакае, няхай патрывожыцца, як яна, папаглядзіць ва ўсе бакі. Кулакоўскі. Мікульскі помніў у гэтым месцы карту на памяць. Столькі папаглядзелі ў яе, як намячалася аперацыя! Місько.
папагну́ць, ‑гну, ‑гнеш, ‑гне; зак., што і чаго.
Разм. Гнуць доўга, неаднаразова.
папаго́йсаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Разм. Гойсаць доўга, неаднаразова.
папаго́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што і чаго.
Разм. Тое, што і папагаліць.
папагра́біць, ‑блю, ‑білі, ‑біць; зак., каго-што.
Разм. Грабіць доўга, неаднаразова; награбіць многа чаго‑н.