Verbum

наканава́ць, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе; зак., каго-што, каму.

Разм. Наперад, загадзя вызначыць, абумовіць што‑н. Жыццё наканавала.. [Багдановічу] кароткі век. Бачыла. Ля стаю... Мне лёс наканаваў Быць помнікам жывым братам памёршым. Тармола.

накане́чнік, ‑а, м.

Невялікі, звычайна конусападобны прадмет, які насаджваецца на канец іншага прадмета. Наканечнік стралы. □ Гэта была крывая шабля ў чорным бліскучым чахле з залацістым наканечнікам. Пестрак.

накане́чны, ‑ая, ‑ае.

Які знаходзіцца, прымацаваны на канцы чаго‑н.

наканіфо́ліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., што.

Нацерці каніфоллю. Наканіфоліць смык.

наканіфо́львацца, ‑аецца; незак.

Зал. да наканіфольваць.

наканіфо́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да наканіфоліць.

накано́ваны,

гл. наканаваны.

накано́ўвацца, ‑аецца; незак.

1. Незак. да наканавацца.

2. Зал. да наканоўваць.

накано́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да наканаваць.

нака́паны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад нака́паць.