паблазнава́ць, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе; зак.
Разм. Блазнаваць некаторы час. Паблазнаваў і хопіць.
паблакі́тнець, ‑ее; зак.
Стаць блакітным, набыць блакітны колер. Вочы паблакітнелі.
паблі́зу, прысл. і прыназ.
1. прысл. Блізка, непадалёку. Сам засценак стаяў сярод чыстага поля. Ні лугавінкі, ні гайка, ні ручайка паблізу. Чарнышэвіч. Недзе паблізу ў няскошанай дзялянцы рыпнуў драч. Хомчанка.
2. прыназ. з Р. Спалучэнне з прыназоўнікам «паблізу» выражае прасторавыя адносіны: указвае на размяшчэнне блізка, на невялікай адлегласці ад чаго‑н. Сенажацяў паблізу засценкаў не было. Чарнышэвіч. Сушкевіч ажывіўся, зацікаўлены тым, што скажа Андрэй. Ён устаў з травы і сеў паблізу Салаўёва. Дуброўскі. Некалькі выхадных дзён Андрэй аб’язджаў машыну .. паблізу горада. Пальчэўскі.
паблі́скаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Бліскаць некаторы час. Пабліскала маланка і перастала.
паблі́скванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. пабліскваць.
паблі́скваць, ‑ае; незак.
Блішчаць час ад часу, няярка адсвечваць. У далечыні .. паблісквала маланка, але навокал было ціха. Чарнышэвіч. Дарога падсохла, гулка звінела пад нагамі; у каляінах матава пабліскваў лёд. Савіцкі.
паблішча́ць, ‑шчыць; зак.
Блішчаць некаторы час. Іскры паблішчалі і пагаслі.
паблудзі́ць, ‑блуджу, ‑блудзіш, ‑блудзіць; зак.
Блудзіць некаторы час. Васіль крыху паблудзіў, пакуль выбраўся на Магілёўскую шашу. Кулакоўскі.