Verbum

наду́мваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да надумаць.

надуры́ць, ‑дуру, ‑дурыш, ‑дурыць; зак., каго.

Разм. У выразе: надурыць галаву каму — затлуміць каго‑н., пазбавіць здольнасці ясна разважаць.

надурэ́цца, ‑рэюся, ‑рэешся, ‑рвецца; зак.

Разм. Многа, удоваль падурэць. Дзеці надурзліся за дзень.

наду́шаны ​¹, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад надушыць ​¹.

наду́шаны ​², ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад надушыць ​².

надушы́цца, ‑душуся, ‑душышся, ‑душыцца; зак.

Апырскаць сябе духамі, чым‑н. пахучым. — Ах, як вы надушыліся, Максім Андрэевіч! Што гэта ў вас — «Макі», «Белая акацыя»? Ракітны.

надушы́ць ​¹, ‑душу, ‑душыш, ‑душыць; зак., каго-чаго.

Разм. Раздушыць, расплюшчыць нейкую колькасць каго‑, чаго‑н. Надушыць мух. Надушыць яблыкаў.

надушы́ць ​², ‑душу, ‑душыш, ‑душыць; зак., каго-што.

Апырскаць духамі, чым‑н. пахучым. Надушыць насоўку.

надхво́сце, ‑я, н.

Частка апярэння ў птушак, якая знаходзіцца на спіне каля хваста.

надхма́р’е, ‑я, н.

Месца, прастора над хмарамі. Выглянуў месяц з надхмар’я. А. Александровіч. У надхмар’і дзесь раўлі маторы, мільгацелі ў дыме галубы. Русецкі.

•••

Лунаць у надхмар’і гл. лунаць.

надхма́рны, ‑ая, ‑ае.

Які знаходзіцца над хмарамі. Надхмарная прастора.

надхрасто́чніца, ‑ы, ж.

Спец. Знадворны слой злучальнай тканкі храстка ў пазваночных жывёл і чалавека.