накаля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.
Незак. да накаліць.
накама́ндавацца, ‑дуюся, ‑дуешся, ‑дуецца; зак.
Разм. Уволю пакамандаваць.
накама́рнік, ‑а, м.
Сетка або мяшок для аховы ад камароў. Працаваць у накамарніках. □ Хадзіць.. [у тайзе] можна толькі ў накамарніках — марлевых сетках, якія закрываюць твар і шыю. Гавеман.
накаме́чаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад накамячыць.
накаме́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да накамячыць.
накамячы́ць, ‑мячу, ‑мечыш, ‑мечыць; зак., чаго.
Скамячыць, пакамячыць нейкую колькасць чаго‑н. Накамячыць паперы.
наканава́насць, ‑і, ж.
Разм. Тое, што наперад, загадзя абумоўлена абставінамі. Наканаванасць лёсу.
наканава́нне, ‑я, н.
Разм.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. наканаваць.
2. Тое, што і наканаванасць; лёс. Верыць у наканаванне.
наканава́ны і накано́ваны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад наканаваць.
наканава́цца, ‑нуецца; зак.
Разм. Наперад, загадзя вырашыцца, абумовіцца, атрымаць пэўны кірунак. Адным словам, ва ўяўленнях.. [Настачкі] ужо выразна наканаваўся надзел свету ў часе на дзве палавіны: страшная мінуўшчына, калі яе яшчэ не было на свеце, і цяперашняе яе маленства. Чорны.