наканава́нне, ‑я, н.
Разм.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. наканаваць.
2. Тое, што і наканаванасць; лёс. Верыць у наканаванне.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)