Verbum

нарма́ндка,

гл. нармандцы.

нарма́ндскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Нармандыі, нармандцаў, належыць ім.

нарма́ндцы, ‑аў; адз. нармандзец, ‑дца, м.; нармандка, ‑і, ДМ ‑дцы; мн. нармандкі, ‑дак; ж.

Жыхары Нармандыі — гістарычнай вобласці Францыі.

нарма́нскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да нарманаў, належыць нарманам.

нарма́ны, ‑аў; адз. нарман, ‑а, м.

Гіст. Назва, пад якой былі вядомы ў Заходняй Еўропе народы Скандынавіі, якія ў 8–11 стст. рабілі грабежніцкія, захопніцкія паходы ў краіны Еўропы.

нарматы́ў, ‑тыву, м.

Спец. Эканамічны або тэхнічны паказчык норм, у адпаведнасці з якімі выконваецца якая‑н. работа. Тэхнічныя нарматывы. Нарматывы вытворчай працы.

[Ад лац. normatio — упарадкаванне.]

нарматы́ўнасць, ‑і, ж.

Якасць нарматыўнага (у 2 знач.). Нарматыўнасць вымаўлення.

нарматы́ўны, ‑ая, ‑ае.

1. Спец. Які мае адносіны да нарматыву, з’яўляецца нарматывам.

2. Які вызначае норму, стандарты, правілы. Нарматыўная граматыка.

нармірава́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. нарміраваць.

нармірава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад нарміраваць.

2. у знач. прым. Вызначаны нормай, які адпавядае нормам. Нарміраваны працоўны дзень.