падло́ўчы, ‑ага, м.
Уст.
1. Старшы аб’ездчык; ляснічы. Наўперад ён праз час каторы Быў пры падлоўчым на каморы. Стары ляснічы па-сваему цаніў Міхала, як служаку. Колас.
2. Старшы егер.
падлу́баць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Абл. Узрыхліць, ускапаць. Як убачылі жанкі, што Кандрат паехаў з плугам, пахапалі жалезнякі, каб хоць трохі падлубаць сваю палоску. Грахоўскі.
падлы́ганы, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад падлыгаць.
падлыга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што і чаго.
Нанізаць дадаткова; паднізаць. Падлыгаць пацерак.
падлы́гвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да падлыгваць.
падлы́гваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да падлыгаць.
падлы́жачны, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які знаходзіцца пад ніжняй часткай грудной клеткі, пад лыжачкай (у 2 знач.).
падлы́жны, ‑ая, ‑ае.
Абл. Падлізлівы, угодлівы. Прахор бачыў ягонае здзіўленне і, каб падмацаваць яго, гаварыў з фальшывай падлыжнай сціпласцю. Зарэцкі.
падлю́га, ‑і, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑люзе, Т ‑ай (‑аю), ж.
Разм. Подлы чалавек, нягоднік. Суіснаваць я адмаўляюся З падлюгамі і кар’ерыстамі. Панчанка. // Ужываецца як лаянкавае слова. [Люба:] — Глядзі, як зайцы, [паліцаі] скачуць па кустах. Дажыліся, падлюгі. Шамякін.
падлю́ка, ‑і, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑люцы, Т ‑ай (‑аю), ж.
Разм. Тое, што і падлюга. [Лясніцкі:] — Не верце хлусні фашысцкіх вырадкаў і іх халуёў-паліцаяў і розных старастаў. Гэта здраднікі і падлюкі! Шамякін. — У, шкура! — аж скрыг[а]нуў зубамі Вася. — Перабег, падлюка! Мележ.