напляву́згацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
Разм. Уволю паплявузгаць.
напляву́згаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Разм.
1. чаго. Нагаварыць лухты, глупства. [Андрэй Гаўрылавіч:] — Вы тут, кажу, гэтулькі брыдкага наплявузгалі... Пра адміранне сям’і... пра распад сям’і. Грамовіч.
2. Напляткарыць, нагаварыць на каго‑н. — [Пачоску і Здроку] наплявузгаць на чалавека, абылгаць яго — раз плюнуць. Сабаленка.
напля́жыць, ‑жу, ‑жыш, ‑жыць; зак., чаго.
Разм. Ссячы, насячы ў вялікай колькасці, без разбору. Напляжыць лесу.
напля́міць, ‑млю, ‑міш, ‑міць; зак.
Разм. Нарабіць плям, напэцкаць. Стаіць наш дзядзька ў задуменні, Не смее ўзняцца на ступені: Баіцца ён мужычым ботам, Прапахлым дзёгцем, здорам, потам Тут наслядзіць або напляміць. Колас.
напля́скаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Разм. Надаваць плескачоў, набіць. Напляскаць па твары.
напляска́ць, ‑пляшчу́, ‑пле́шчаш, ‑пле́шча; зак., чаго.
Разм. Сплюшчыць, спляскаць нейкую колькасць чаго‑н.
наплята́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да наплесці (у 1 знач.).
наплятка́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак.
Разм. Нагаварыць плётак. Напляткарыць суседзям.
напну́ты, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад напнуць.
напну́цца, ‑нуся, ‑нешся, ‑нецца; ‑нёмся, ‑няцеся; зак.
Разм. Тое, што і напяцца.
напну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак.
Разм. Тое, што і напяць (у 1 знач.). — Но-о, маленькія! — пачуў я ззаду гарэзлівы жаночы голас і напнуў вяроўку. Кулакоўскі. Мы зноў селі на ўзмежак, напнулі над сабою паркалёвую хустку і так асталіся сядзець да канца навальніцы. Сачанка.