падцяру́шваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да падцерушыць.
падцярэ́блены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад падцерабіць.
падцярэ́блівацца, ‑аецца; незак.
Зал. да падцярэбліваць.
падцярэ́бліваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да падцерабіць.
падця́ты, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад падцяць.
падця́ць, падатну, падатнеш, падатне; падатнём, падатняце; зак., што.
Разм.
1. Падагнуць пад сябе або прыціснуць да сябе (ногі, калені і пад.). Паспрабаваў [Васіль] падцяць пад сябе параненую нагу і не змог. Востры боль укалоў у самае сэрца. Сачанка. Спалохаліся ваўкі смелай дзяўчыны, падцялі хвасты ды падаліся ў гушчар. Якімовіч. // Шчыльна стуліць, сціснуць губы. — Эт, гаворыш абы-што, — Сцёпа пакрыўджана падцяў губы. — Я да цябе з адкрытым сэрцам, а ты — смяешся... Курто.
2. Адсячы, падрэзаць. Для яблыні загад сухі і строгі: Сысці з дарогі. Тупы тапор падцяў яе пад корань. Бічэль-Загнетава.
•••
Падцяць хвост — тое, што і падціснуць хвост (гл. падціснуць).
падцячы́, ‑цячэ; пр. падцёк, ‑цякла, ‑ло; зак.
1. Нацячы пад што‑н. Падцякла вада пад камень.
2. Падпухнуць ад падскурнага кровазліцця. Падцякло вока.
падча́лены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад падчаліць.
падча́ліцца, ‑ліцца; зак.
Спец. Тое, што і падчаліць (у 1 знач.).
падча́ліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак.
Спец.
1. Стаць на прычал дзе‑н., прыстаць да чаго‑н. Падчаліць да берага. Падчаліць да прыстані.
2. што. Прычальваючы, падцягнуць, наблізіць да чаго‑н. Падчаліць лодку да баржы.