падгава́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да падгаварыць.
падгавары́ць, ‑гавару, ‑гаворыш, ‑гаворыць; зак., каго, на што, з дадан. сказам і з інф.
Угаварыць, падвучыць зрабіць што‑н.; падбухторыць на што‑н. Падгаварыць на дрэнны ўчынак. □ [Эма:] — Я сама бачыла, як адпраўлялі Максіма ў Вільню, сама была на вакзале ў той вечар, хоць хлопцы і забаранілі ісці туды. Падгаварыла сваячку і пайшлі. Машара. [Васіль:] — Цётачка, я не вінават... Мяне падгаварылі... Я вам усіх назаву, толькі мяне не чапайце... Мяне падгаварылі... — Як не па пальцах ён пералічыў усіх, хто лазіў у слівы. Сачанка.
падгаво́рванне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. падгаворваць.
падгаво́рвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да падгаворваць.
падгаво́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да падгаварыць.
падгаво́ршчык, ‑а, м.
Разм. Той, хто падгаворвае, падбухторвае.
падгаво́ршчыца, ‑ы, ж.
Разм. Жан. да падгаворшчык.
падгадава́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад падгадаваць.
падгадава́цца, ‑дуюся, ‑дуешся, ‑дуецца; зак.
Разм. Падрасці, вырасці нямнога. Міне вясенька і другая, І падгадуецца сынок. Колас. Дзеці недзе пабеглі, яны падлеткі ўжо, падгадаваліся, бавяцца самі сабе. Марціновіч.