Verbum

высакаго́р’е, ‑я, н.

Мясцовасць, што знаходзіцца высока ў гарах.

высакаго́рны, ‑ая, ‑ае.

1. Размешчаны ў высокай горнай мясцовасці. Высакагорнае возера, плато.

2. Прыстасаваны для такой мясцовасці. Высакагорны транспарт.

высакакла́сны, ‑ая, ‑ае.

Які валодае высокім майстэрствам, уменнем у якой‑н. галіне. Высакакласны спартсмен.

высакало́бы, ‑ая, ‑ае.

З высокім ілбом.

высакаме́р’е, ‑я, н.

Тое, што і высакамернасць. Сярод усіх ён вызнаваў сябе за лепшага, але тут не было анізвання якога б там ні было высакамер’я. Адам Блецька мог умяшацца ў якую хочаш справу, нават самую брудную. Чорны.

высакаме́рнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць высакамернага. Шляхецкая высакамернасць.

высакаме́рны, ‑ая, ‑ае.

Пагардліва-фанабэрысты; напышлівы. Высакамерны выгляд. □ [Ярохіну] вельмі хацелася паспрачацца з гэтым высакамерным панам, збіць з яго гэтую надзьмутую фанабэрыстасць. Шамякін.

высакамо́ўнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць высакамоўнага. Высакамоўнасць стылю.

высакамо́ўны, ‑ая, ‑ае.

Напышлівы; рытарычны (пра стыль).

высакапро́бны, ‑ая, ‑ае.

Які мае высокую пробу (пра золата, серабро 72‑й пробы і вышэй). // перан. Разм. Які вызначаецца высокімі якасцямі.