падпу́дрыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., каго-што.
Разм. Злёгку напудрыць. Падпудрыць нос.
падпу́нкт, ‑а, М ‑кце, м.
Раздзел тэксту, які з’яўляецца часткай якога‑н. параграфа, пункта. Другі падпункт трэцяга параграфа.
падпуска́цца, ‑аецца; незак.
Зал. да падпускаць.
падпуска́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да падпусціць.
падпусці́ць, ‑пушчу, ‑пусціш, ‑пусціць; зак., каго-што.
1. Даць магчымасць падысці, наблізіцца да каго‑, чаго‑н. Густы хмызняк шчыльна прыкрываў засаду. Партызаны падпусцілі .. [немцаў] метраў на дваццаць і тады адкрылі агонь. Дзенісевіч.
2. перан. Разм. Надаць (мове, выказванню і пад.) дадатковы сэнс, якое‑н. адценне; дапоўніць сказанае чым‑н. Маўчаць Іван Пятровіч не ўмеў — ён увесь час каменціраваў гульню: то жарт падпусціць, то прыказку якую прыгадае, то анекдоцік раскажа. Васілёнак.
•••
Падпусціць шпільку — сказаць што‑н. непрыемнае, з’едлівае; падкалоць.
падпуха́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да падпухнуць.
падпу́хлы, ‑ая, ‑ае.
Крыху прыпухлы. Чарнабровы, выпешчаны твар з падпухлымі мяшочкамі пад вачыма спахмурнеў, пакутліва паморшчыўся. Мележ.
падпу́хнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; пр. падпух, ‑ла; зак.
Трохі апухнуць, прыпухнуць. Твар падпух.
падпява́ла, ‑ы, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑е, Т ‑ай (‑аю), ж.
1. Той, хто спявае, падпяваючы каму‑, чаму‑н. Вольга Сцяпанаўна зацвіла, як ружа. Яна падышла да запявалы і падпявалы і пацалавалася з імі, астатнім нізка пакланілася. Колас.
2. перан. Разм. Той, хто падтрымлівае каго‑н. з карыслівых меркаванняў. — Ах ты, падпявала мамін! — сказаў Зыбін, беручы на руку сына. Мележ. — Слухай ты, кулацкая падпявала, на Салаўкі захацела, контра? — Вера гаварыла праз зубы, ціха, але пагрозліва. Асіпенка.
падпява́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. падпяваць.