падаві́цца, ‑даўлюся, ‑давішся, ‑давіцца; зак., чым і без дап.
Задыхнуцца ад чаго‑н., што засела, затрымалася ў горле. Падавіцца яблыкам. Падавіцца рыбнай кветкай. □ [Аленка:] — Куры тут. Стаміўся ж. — Угу, — падавіўся зацяжкай Міхась і закашляўся. — Затое давёў машыну да ладу. Можна ехаць спакойна. Б. Стральцоў. / у лаянк. ужыв. — Падавіся ты гэтым сваім ордэрам, — зусім спакойна, без злосці сказала Марына. Шахавец.
падаві́ць, ‑даўлю, ‑давіш, ‑давіць; зак., каго-што.
1. Сілай пакласці канец чаму‑н. Падавіць паўстанне. □ Немцы прымалі крутыя меры, каб падавіць народны рух. Мікуліч. // Прымусіць перастаць страляць. Падавіць агонь праціўніка. □ Прыбег сувязны ад Зайцава і далажыў, што нямецкі кулямёт падавіць не ўдаецца. Мележ. — Таварыш сержант, дазвольце падавіць дзот, — папрасіў Пеця. Сіняўскі. // перан. Стрымаць, не дазволіць стаць большым (аб пачуццях). Трэба было ўзяць сябе ў рукі, сілай волі падавіць нерашучасць. Новікаў.
2. Раздушыць, перадавіць усё, многае або ўсіх, многіх.
падаво́рваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Закончыць ворыва на многіх участках.
падаву́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.
Разм. Давучыць усіх, многіх або ўсё, многае. Падавучваць сваіх вучняў. Падавучваць ролі.
падавя́зваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Давязаць усё, многае. Падавязваць кофтачкі.
падага́рваць, ‑ае; зак.
Дагарэць — пра ўсё, многае. Вуголле падагарвала. Дровы падагарвалі.
падагляда́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што і за кім-чым.
Даглядаць некаторы час. Падаглядаць суседскіх дзяцей.
падагна́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад падагнаць.
падагна́цца, падганюся, падгонішся, падгоніцца; зак.
Разм. Гонячы, наблізіцца або прымусіць наблізіцца да каго‑, чаго‑н. Падагнацца са статкам да рэчкі.