налу́скаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго і без дап.
Лускаючы, ачысціць ад шалупіння якую‑н. колькасць чаго‑н. Налускаць арэхаў.
налу́скваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да налускаць.
налуча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да налучыць.
налучы́цца, ‑лучуся, ‑лучышся, ‑лучыцца; зак.
Разм.
1. Сустрэцца, трапіцца. Налучыўся знаёмы ў дарозе. □ Я жыва сабраўся, дастаў з пячуры сваю дубінку, бо ў лесе мог налучыцца воўк. Колас. // Прыйсці (пераважна нечакана). Налучыўся госць пад поўнач.
2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Настаць, надысці. Налучыўся зручны выпадак. Налучыўся момант.
3. (1 і 2 ас. не ўжыв.); каму. Здарыцца з кім‑н. Хто баіцца, таму ўсё можа налучыцца. Прыказка.
налучы́ць, ‑лучу, ‑лучыш, ‑лучыць; зак.
Разм.
1. на каго-што. Натрапіць, набрысці. Налучыць на воўчую яму. □ [Раман:] — Налучыш яшчэ на падземны валун — пакалечыш плугі... Пташнікаў.
2. (1 і 2 ас. не ўжыв.); каго. Знянацку захапіць, застаць. Запытанне настаўніка налучыла.. [Ліду] знянацку. Колас.
3. (1 і 2 ас. не ўжыв.); каго. Здарыцца з кім‑н. І горш за ўсё тое, што гэтае здарэнне якраз налучыла маленькую Натальку. Колас.
налу́шчаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад налушчыць (у 1 знач.).
налу́шчвацца, ‑аецца; незак.
Зал. да налушчваць.
налу́шчваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да налушчыць.
налу́шчыць, ‑лушчу, ‑лушчыш, ‑лушчыць; зак., чаго.
1. Ачысціць ад шалупін, якой‑н. абалонкі нейкую колькасць чаго‑н. Налушчыць міску гарбузікаў. Налушчыць гароху.
2. і без дап. Насмеціць шалупіннем. Налушчыць на падлогу.