выглянцо́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да выглянцаваць.
выгна́нец, ‑нца, м.
Разм. Тое, што і выгнаннік. Абозы і натоўпы выгнанцаў плылі з захаду на ўсход. Чорны.
выгна́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле дзеясл. выганяць — выгнаць (у 2 знач.).
2. Стан выгнанніка; ссылка. Асудзіць на выгнанне. Вярнуцца з выгнання.
выгна́ннік, ‑а, м.
Той, хто знаходзіцца ў выгнанні; выгнанец. Ён [Шварц], выгнаннік з роднай зямлі, шчыра змагаўся за сваю бацькаўшчыну, зрабіў дзеля гэтага што мог. Якімовіч.
выгна́нніцкі, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да выгнанніка.
вы́гнаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад выгнаць.
вы́гнаць, ‑ганю, ‑ганіш, ‑ганіць; зак., каго-што.
1. Гонячы, прымусіць выйсці, выехаць; выдаліць. Выгнаць жывёлу з хлява. □ На росны поплаў выгналі табун калгасных коней. Бялевіч. Хлапчукі выгналі статак з аборы трошкі раней, каб мець больш часу. Пальчэўскі. Паглядзіце вы на Ціта — Вынес ён у хлеў карыта, І падсвінкаў, і свіней Выгнаў з хаты і з сяней. Крапіва. // перан. Пазбавіцца ад чаго‑н., прагнаць што‑н. Хацелася прычакаць вечара і пайсці ў кіно, каб там хоць на пару гадзін выгнаць з галавы неадчэпныя думкі. Дамашэвіч. // Разм. Звольніць, выключыць. Выгнаць з работы. Выгнаць са школы. // перан. Разм. Вывесці, знішчынь. Выгнаць хваробу. Выгнаць васьмёрку (з веласіпеднага кола).
2. Выдаліць сілай, прагнаць. Выгнаць акупантаў.
3. пераважна безас. Паспрыяць хуткаму росту каго‑, чаго‑н. [Васіль:] — Эх, але ж і выгнала.. [сасну], нібы само сонца за галлё цягнула!.. Шамякін.
4. Разм. Выпрацаваць; зарабіць. Чалавек дзесяць штодзень з самага ранку ўжо звоняць косамі, спяшаюцца выгнаць сваю норму. Дамашэвіч. [Чумак:] — Каб яшчэ Ігнатку на гэтую справу паставіць! Удвух можна сотню ў дзень выгнаць. Савіцкі.
5. Спец. Здабыць шляхам перагонкі. Выгнаць бочку шкіпінару.
•••
Выгнаць абзу (спец.) — стругаючы, зняць абзу, састругаць.
выгніва́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. выгніваць — выгнісці.