Verbum

шугаць, ✂; незак.

1. Гарэць яркім полымем, палаць; вырывацца адкуль-н. (пра полымя і пад.); палымнець.

   • Шугаў пажар.
   • Шугае агонь.
   • З акон шугала полымя.
   • Над лесам шугае зарыва.
   • На дварэ шугала вясна (перан.).

2. Прыліваць да твару (пра кроў).

   • Кроў шугае ў твар.

3. Парывіста дзьмуць, урывацца куды-н. (пра дым, пару і пад.).

   • Цяпло шугае ў твар.

4. Падкідаць на руках, гайдаць, гушкаць.

   • Ш. імянінніка.

5. Рэзка падымацца ўгору, узлятаць.

   • Птушкі шугаюць угару.
   • Велічныя сосны шугаюць у неба (перан. высяцца).

6. Добра расці, буяць.

   • Шугае расліннасць.

|| аднакр. шугануць, ✂.

|| наз. шуганне, ✂.