Verbum

шал, ✂, м.

1. Псіхічны стан чалавека, ахопленага вялікім гневам, узбуджэннем, шаленствам, раз’юшанасць.

   • Чалавек быў у шале і ні на што не зважаў.

2. мн. -аў. Гарэзлівасць, свавольства; гулянка.

   • Спыніце свае шалы.
   • Ад чужога шалу ў галаве круціцца (непрыемнасці з-за другіх, з-за чужой віны; прымаўка).

шаламіць, ✂; незак.

1. Ашаламляць, рабіць моцнае ўражанне, прыводзіць у замяшанне.

   • Гэтага чалавека нічога не здзіўляе і не шаломіць.

2. П’яніць, адурманьваць.

   • Гарэлка пачала ш. галаву.

шаланда, ✂, ж.

1. Невялікая несамаходная з мелкай пасадкай баржа для пагрузкі і разгрузкі суднаў, для перавозкі грунту з землечарпальных снарадаў.

2. На Чорным моры: парусная пласкадонная рыбацкая лодка.

|| прым. шаландны, ✂.

шалапут, ✂, м. (разм.).

Легкадумны, пусты чалавек, баламут, свавольнік.

|| ж. шалапутка, ✂.

шалапутнічаць, ✂; незак. (разм.).

Паводзіць сябе як шалапут.

шалапутны, ✂ (разм.).

Легкадумны, дзівацкі, узбаламучаны.

|| наз. шалапутнасць, ✂.

шалаш, ✂, м.

Тое, што і будан.

|| прым. шалашны, ✂.

шаленец, ✂, м.

Шалёны чалавек, вар’ят.

шаленства, ✂, н.

1. Інфекцыйная хвароба, якая паражае цэнтральную нервовую сістэму, вадабоязь.

2. перан. Крайняя ступень раздражнення, гневу.

   • Прыйсці ў ш.

шалець, ✂; незак.

1. Захворваць шаленствам (пра жывёлу).

2. Прыходзіць у крайняе раздражненне, гнеў або (перан.) бурна праяўляць сваё дзеянне, сілу.

   • Ш. ад злосці.
   • Шалее вецер.

3. Рабіць учынкі, пазбаўленыя разважлівасці, здаровага розуму.

   • Ш. ад захаплення.

◊

• Шалець з раскошы (разм.) — перабіраць, капрызіць ад перанасычанага ўсім, забяспечанага жыцця.

|| зак. ашалець, ✂.