Verbum

дыміцца, ✂; незак.

1. Выпускаць дым; тлець, вылучаючы многа дыму.

   • Галавешка дымілася на вогнішчы.

2. перан. Вылучаць пару.

   • Пасля дажджу дымілася зямля.
   • У лагчыне дыміўся туман.

дыміць, ✂; незак.

1. Кепска гарэць, даючы многа дыму.

   • Печ дыміць.

2. чым. Пускаць дым.

   • Д. папяросай.

|| зак. надыміць, ✂.

дымка, ✂, ж.

Лёгкая павалока з дыму, туману.

• Д. туману.

дымны, ✂.

1. Які дыміцца, вылучае многа дыму.

   • Дымная галавешка.

2. перан. Падобны на дым.

   • Дымная павалока воблакаў.

дымчата-...

Першая частка складаных слоў са знач. дымчаты, са светла-шэрым адценнем, напр. дымчата-сіні, дымчата-шэры.

дымчаты, ✂.

Колерам падобны на дым.

• Дымчатыя хмары.

|| наз. дымчатасць, ✂.

дына, ✂, ж.

У механіцы: адзінка сілы, роўная сіле, якая надае масе ў адзін грам паскарэнне ў адзін сантыметр у секунду.

дыназаўр, ✂, м.

Яшчарападобная жывёліна буйных памераў, якая вымерла ў далёкім мінулым.

|| прым. дыназаўравы, ✂.

дынама, нескл., н.

Генератар пастаяннага току.

дынамамашына, ✂, ж. (уст.).

Генератар пастаяннага току.