Verbum

свяцілішча, ✂, н.

1. Храм (уст.).

   • С. аракулаў.

2. перан. Месца, якое выклікае пачуццё глыбокай павагі і пашаны (высок.).

   • С. навукі (цэнтр навуковай думкі).

свяцільны, ✂.

Які выкарыстоўваецца для асвятлення.

• Свяцільнае масла.

свяцільня, ✂, ж.

1. Асвятляльная прылада ў выглядзе невялікай бляшанай лямпы, у якую налівалася масла, тлушч і пад.

2. Даўней: лампада, плошка з запаленым маслам.

свяціцца, ✂; незак.

1. Выпраменьваць роўнае святло.

   • На небе свяціліся зоркі.
   • У вокнах свяціліся агеньчыкі.

2. перан. Пра твар, вочы: іскрыцца радасцю, святлом, ажыўляцца ад шчасця.

   • Твар бабулі свяціўся дабратой.

|| наз. свячэнне, ✂.

свяціць​¹, ✂; незак.

1. Выпраменьваць святло.

   • Цэлы дзень свеціць сонца.
   • Свеціць, ды не грэе (загадка).

2. Накіроўваць святло так, каб каму-н. было ўсё відаць.

   • С. ліхтарыкам.

3. перан. Быць азораным радасцю, шчасцем і пад. (разм.).

   • Вочы свяцілі радасцю.

4. Траціць зрок ад старасці.

   • Вочы з гадамі не так свецяць.

|| зак. пасвяціць, ✂.

свяціць​², ✂; незак.

У веруючых: выконваць над кім-н. царкоўны абрад асвячэння.

• С. ваду.
• С. хату.

|| зак. асвяціць, ✂.

свяшчэннадзейнічаць, ✂; незак.

1. Выконваць які-н. царкоўны абрад.

2. перан. Рабіць што-н. урачыста і паважна (іран.).

|| наз. свяшчэннадзейства, ✂.

свяшчэннаслужыцель, ✂, м.

Асоба, якая адпраўляе набажэнства і трэбы.

|| прым. свяшчэннаслужыцельскі, ✂.

свяшчэннік, ✂, м.

У праваслаўі: служыцель культу, асоба, якая выконвае царкоўныя службы і трэбы, іерэй.

|| прым. свяшчэнніцкі, ✂.

свяшчэнны, ✂.

1. Выключна важны, асабліва пачэсны, святы (у 2 знач.; высок.).

   • С. абавязак.
   • С. доўг.

2. У рэлігіі: які валодае святасцю, адпавядае рэлігійнаму ідэалу, боскі.

   • С. абрад.
   • Свяшчэннае пісанне.

3. Недатыкальны, непарушны.

   • Свяшчэнная граніца нашай краіны.