Verbum

ахвя́рнік, ✂, м.

Месца, на якое клаліся ахвяры (у 1 знач.).

ахвя́рны, ✂.

1. гл. ахвяра.

2. На які прыносяць ахвяры.

   • А. стол.

3. перан. Адважны, самаадданы.

   • А. ўчынак.

ахіле́саў, ✂:

• ахілесава пята(кніжн.) — найбольш слабае месца каго-, чаго-н. [паводле старажытнагрэчаскага міфа пра Ахілеса, цела якога было непаражальным ва ўсіх месцах, акрамя пяты].

ахіне́я, ✂, ж. (разм.).

Глупства, бязглуздзіца.

• Несці ахінею.

ахіну́ць, ✂; зак.

1. Агарнуць, ахутаць чым-н.

   • Хусткай а. дзіця.

2. перан. Акружыць увагай.

   • Курганы слава ахінула.
   • А. ласкай.

|| незак. ахінаць, ✂.

а́хкаць, ✂; незак. (разм.).

Выяўляць пачуцці (здзіўлення, шкадавання, прыкрасці і пад.), усклікаючы «ах!»

|| наз. ахканне, ✂.

ахмістры́ня, ✂, ж. (уст.).

Жанчына, якая вядзе хатнюю гаспадарку ў багатым доме, аканомка.

ахмяле́лы, ✂ (разм.).

1. Які знаходзіцца ў стане ахмялення.

2. перан. Пра чалавека, які надта захоплены, узрушаны чым-н.

   • А. ад радасці.

ахмяле́ць, ✂; зак. (разм.).

1. Стаць п’яным, ап’янець.

   • А. ад зуброўкі.

2. перан. Захапіцца да самазабыцця, узрушыцца.

   • А. ад шчасця.

а́хнуць, ✂; зак. (разм.).

1. Моцна выкрыкнуць «ах!».

   • Жанчына ахнула.

2. Моцна ўдарыць па чым-н.

   • А. палкай па галаве.

|| незак. ахаць, ✂.

|| наз. аханне, ✂.