Verbum

узвысіць, ✂; зак.

1. Узняць увысь, падняць вышэй навакольнага (паэт.).

2. перан. Надаць каму-, чаму-н. больш высокае становішча, значэнне.

   • У. каго-н. у чыіх-н. вачах.

◊

• Узвысіць голас — тое, што і павысіць голас.

|| незак. узвышаць, ✂.

|| наз. узвышэнне, ✂.

узвышаны, ✂.

1. Які ўзвышаецца над наваколлем, высокі.

   • Узвышаная мясцовасць.

2. перан. Поўны глыбокага зместу, значэння, высакародны, які ўзвышаецца над паўсядзённасцю (высок.).

   • Узвышанае пачуццё.

|| наз. узвышанасць, ✂.

узвышацца, ✂; незак.

1. гл. узвысіцца.

2. Пра што-н. высокае: стаяць, знаходзіцца дзе-н., вылучаючыся сярод чаго-н. сваёй вышынёй, высіцца.

   • Уздоўж набярэжнай узвышаліся будынкі.

узвышша, ✂, н.

1. Высокая гарыстая або ўзгорыстая мясцовасць.

   • Мазырскае ў.

2. Тое, што і узвышэнне (у 2 знач.).

узвышэнне, ✂, н.

1. гл. узвысіцца, -ць.

2. Узвышанае месца.

   • Узысці на ў.

узвялічыць, ✂; зак. (высок.).

Паказаць вялікім, значным, праславіць, узнесці.

• У. радзіму ў песнях.

|| незак. узвялічваць, ✂.

|| наз. узвялічванне, ✂.

|| наз. узвелічэнне, ✂.

узвярнуць, ✂; зак. (разм.).

1. Ускапаць, узараць, узламаць паверхню чаго-н.

   • Свінні ўзвярнулі двор.
   • Вецер узвярнуў страху.

2. Падняўшы, наваліць, узваліць.

   • У. паклажу на воз, на плечы.

3. перан., на каго. Прыпісаць каму-н. чужую віну, незаслужана абвінаваціць.

   • Усю віну ўзвярнулі на стрэлачніка.

|| незак. узварочваць, ✂.

узгадаваць, ✂; зак.

Вырасціць, гадуючы, выхоўваючы.

• Дзетак у. — не грыбоў назбіраць (прыказка).
• У. сад.
• У. надзею (перан.).

|| незак. узгадоўваць, ✂.

узгадніць, ✂; зак.

1. Прывесці ў пэўную адпаведнасць з чым-н.

   • У. дзеянні.
   • У. гадавы план з дырэктарам.

2. Абмеркаваўшы, выпрацаваць адзіную думку наконт чаго-н., атрымаць згоду на што-н.

   • У. пытанне з начальствам.

|| незак. узгадняць, ✂.

|| наз. узгадненне, ✂.

узгалоўе, ✂, н.

Месца на пасцелі, куды кладуцца галавой.

• Каля ўзгалоўя стаіць тумбачка.