Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Скарачэнні
абвгдеёжзійклмнопрстуфхцчшэюя
аеілнорстухчшыэюя’
вдклнрстхцчшю

пярэсты, ✂.

  1. Які складаецца з рознакаляровых плям, палос, рознакаляровы.

    • Пярэстая тканіна.

  2. перан. Неаднародны, з розных элементаў.

    • П. склад слухачоў.

  3. З вялікімі плямамі, крапінамі (пра масць коней).

    • П. конь.

|| наз. пярэстасць, ✂.

пярэсціць​1, ✂; незак.

  1. Рабіць пярэстым, надаваць пярэсты выгляд чаму-н.

    • Цені ад дрэў пярэсцяць поле.

  2. звычайна безас. Пра адчуванне пярэстасці ў вачах.

    • Аж пярэсціць уваччу ад мільгання тэлеграфных слупоў.

  3. Вылучацца сваёй пярэстасцю сярод чаго-н.

    • На лузе пярэсцяць кветкі.

  4. чым і ад чаго. Быць пярэстым ад чаго-н.

    • Сцяна пярэсціць афішамі.

пярэсціць​2, ✂; незак. (разм.).

Моцна біць.

  • П. палкай па спіне.

|| зак. спярэсціць, ✂.

|| наз. пярэшчанне, ✂.

пярэчанне, ✂, н.

  1. гл. пярэчыць.

  2. Доказ, думка супраць чаго-н., выражэнне нязгоды з чым-н.

    • Праект сустрэў пярэчанні.
    • Ён не выносіць пярэчанняў.

пярэчыць, ✂; незак.

  1. Выказваць нязгоду з кім-, чым-н., прыводзіць доказ супраць чаго-н.

    • П. дакладчыку.

  2. чаму. Не адпавядаць, маючы ў сабе супярэчнасць.

    • Паказанні пярэчаць адно аднаму.
    • Гэта пярэчыць яго погляду.

|| зак. запярэчыць, ✂.

|| наз. пярэчанне, ✂.