Verbum

справядлівасць, ✂, ж.

1. гл. справядлівы.

2. Справядлівыя, аб’ектыўныя адносіны да каго-н.

   • Сацыяльная с.
   • Раздзяліць грошы па справядлівасці.

справядлівы, ✂.

1. Які дзейнічае бесстаронна, непрадузята.

   • С. суддзя.
   • С. чалавек.
   • Справядлівае рашэнне.
   • Справядліва (прысл.) ацаніць што-н.

2. Такі, які грунтуецца на справядлівасці; законны.

   • Справядлівая барацьба.
   • Справядлівыя нараканні.

3. Які адпавядае ісціне; правільны.

   • Факты пры праверцы аказаліся справядлівымі.

|| наз. справядлівасць, ✂.

спрагацца, ✂; незак.

У граматыцы аб дзеяслове: змяняцца па асобах, ліках, ладах, трываннях, у часе.

спрагаць, ✂; незак.

У граматыцы: змяняць дзеяслоў па яго граматычных формах.

|| зак. праспрагаць, ✂.

|| наз. спражэнне, ✂.

спрадаць​¹, ✂; зак.

Прадаць усю маёмасць (звычайна па частках).

• Вымушаны быў с. усю маёмасць.

|| незак. спрадаваць, ✂.

спрадаць​², ✂; незак.

Тое, што і прасці.

спрадвеку і спрадвечна, прысл.

З незапамятных часоў, здаўна; заўсёды.

• Мы тут с. жывём.

спрадвечны, ✂.

1. Які не перастае існаваць; адвечны.

   • Спрадвечныя беларускія бары (вельмі старыя).
   • Спрадвечныя традыцыі.

2. Карэнны, пастаянны.

   • Зубры — спрадвечныя жыхары Белавежскай пушчы.

|| наз. спрадвечнасць, ✂.

спражка, ✂, ж.

Засцежка, што змацоўвае канцы чаго-н. (у вопратцы) і служыць упрыгожваннем.

• Пояс з бліскучай спражкай.

|| прым. спражкавы, ✂.

спражэнне, ✂, н.

1. гл. спрагаць ​².

2. У граматыцы: група дзеясловаў з аднолькавымі формамі змянення.

   • Дзеясловы другога спражэння.