Verbum

склад​³, ✂, м.

Гук або спалучэнне гукаў, што вымаўляюцца адным штуршком выдыхнутага паветра.

• Націскны с.
• Дзяліць словы на склады.

○

• Адкрыты склад — склад, які канчаецца на галосны гук.

• Закрыты склад — склад, які канчаецца на зычны гук.

|| прым. складовы, ✂.

• Складовае пісьмо (у якім знакамі абазначаюцца склады, а не гукі).

складаемае, ✂, н.

У матэматыцы: велічыня (лік), якая складваецца з другой велічынёй (лікам).

складальнік, ✂, м.

Той, хто складае што-н., аўтар.

|| ж. складальніца, ✂.

|| прым. складальніцкі, ✂.

складаназалежны, ✂.

У граматыцы: які адносіцца да пабудовы складаных сказаў па спосабу падпарадкавання.

• С. сказ.

складаназлучаны, ✂.

У граматыцы: які адносіцца да пабудовы складаных сказаў па спосабу злучэння.

• С. сказ.

складанакветныя, ✂, н. (спец.).

Сямейства двухдольных травяністых раслін з дробнымі кветкамі, сабранымі ў суквецце, падобнае на адну кветку.

складанаскарочаны, ✂.

У словаўтварэнні: утвораны са скарочаных частак двух або некалькіх слоў, якія ўваходзяць у склад якіх-н. назваў (напр. калгас — калектыўная гаспадарка).

складанне, ✂, н.

1. гл. складаць.

2. У матэматыцы: дзеянне, пры дапамозе якога з двух або некалькіх лікаў (складаемых) атрымліваюць новы (суму), які мае столькі адзінак, колькі было ва ўсіх дадзеных ліках разам.

3. У мовазнаўстве: слова, што ўтворана з дзвюх або некалькіх асноў і прадстаўляе лексічную адзінку, якая мае граматычныя і семантычныя адзнакі паасобнага слова; складанае слова (напр. збожжаўборачны, землечарпалка, хлебароб).

складаны, ✂.

1. Які складаецца з некалькіх частак, разнастайны па складу частак і сувязей паміж імі.

   • Складанае рэчыва.
   • С. сказ.

2. Цяжкі для разумення, зблытаны.

   • Складаная матэматычная задача.
   • Складанае становішча.
   • Складаная аперацыя.

3. Які спалучае ў сабе розныя, часта супярэчлівыя бакі, рысы (пра характар і пад.).

   • Складаныя пачуцці і думкі.

4. Які можна складваць дзякуючы рухомаму злучэнню частак.

   • С. нож.
   • Складанае крэсла.

|| наз. складанасць, ✂.

складападзел, ✂, м.

У мовазнаўстве: мяжа паміж двума сумежнымі складамі ў слове.