Verbum

слязіцца, ✂; незак.

Пра вочы: напаўняцца слязамі.

• Вочы слязяцца ад дыму.

слязлівы, ✂.

1. Схільны часта плакаць.

   • Слязлівая дзяўчынка.

2. Які плача, жаласны.

   • С. голас.

|| наз. слязлівасць, ✂.

слязніца, ✂, ж.

1. У старажытным Рыме: пасудзіна, у якую збіралі слёзы, калі плакалі па нябожчыку.

2. Слёзны мяшок каля вока, дзе збіраюцца слёзы.

сляпак, ✂, м. (разм. зневаж.).

1. Сляпы чалавек.

2. перан. Чалавек, які не заўважае, што яго ашукваюць у чым-н.

   • Не трэба быць слепаком!

сляпень, ✂, м.

Двухкрылае насякомае сямейства крывасмокаў, якое жывіцца кроўю жывёлы і чалавека.

сляпіца, ✂, ж. (абл.).

У выразе: лезці сляпіцаю ў вочы — назойліва прыставаць да каго-н.

сляпіцца, ✂; незак.

1. Псаваць сабе зрок.

   • С. над кнігаю.

2. Пра немагчымасць гладзець (ад яркага святла і пад.).

   • Ад сонца гарыць лоб і слепяцца вочы.

сляпіць, ✂; незак.

1. Пазбаўляць зроку; пагаршаць зрок, псаваць вочы.

   • С. вочы чытаннем.

2. Асляпляць вочы яркім святлом, перашкаджаць бачыць, засыпаючы ці залепліваючы, засцілаючы вочы чым-н.

   • Белізна снегу слепіць вочы.
   • Мокры снег сляпіў вочы.

3. перан. Пазбаўляць разважлівасці пад уздзеяннем якіх-н. пачуццяў.

   • Рэўнасць сляпіла хлопца.

сляпучы, ✂.

Вельмі яркі, асляпляльны.

• Сляпучыя промні сонца.

сляпы, ✂.

1. Які не бачыць, пазбаўлены зроку.

   • Сляпое дзіця.
   • Падручнікі для сляпых (наз.).

2. перан. Які паступае, не ўзважаючы і не абдумваючы сваіх учынкаў.

   • Слепа (прысл.) паверыць першаму сустрэчнаму.
   • Сляпое наследаванне чыім-н. дзеянням.

3. Такі, што цяжка разабраць, прачытаць (пра шрыфт, тэкст і пад.).

   • С. адбітак на паперы.

4. Праз які дрэнна або нічога не бачна.

   • Сляпыя шыбы ў вокнах.
   • Сляпая хата (з малымі вокнамі).

5. Які адбываецца без удзелу зроку, без бачных арыенціраў (спец.).

   • С. метад друкавання (не гледзячы на клавішы).
   • С. палёт на самалёце.

○

• Сляпая кішка — пачатковая частка тоўстай кішкі, якая мае чэрвепадобны адростак.