Verbum

лапа, ✂, ж.

1. Ступня або ўся нага ў жывёл, а таксама (разм.) пра руку або нагу чалавека.

   • Мядзведжая л.
   • Налажыць лапу на што-н. (перан. захапіць што-н., падпарадкаваць свайму ўплыву; разм.).
   • Папасціся ў лапы каму-н. (перан. апынуцца ў залежнасці ад каго-н.; разм.).
   • У лапах каго-н. (перан. быць у поўнай залежнасці).
   • Хадзіць на мяккіх лапах (перан. хадзіць цішком; выслужвацца перад кім-н.; разм. неадабр.).
   • Даць у лапу (перан. падкупіць каго-н.; разм.).

2. Галіна хвойнага дрэва.

   • Пышныя лапы ялін.

3. Расплюшчаны і загнуты канец у некаторых інструментах для выдзірання цвікоў, а таксама інструмент з такім канцом (спец.).

4. Шып на канцы бервяна (спец.).

   • Рубіць у лапу.

|| памянш. лапка, ✂.

|| прым. лапны, ✂.

лапавухі, ✂ (разм.).

1. З вялікімі адтапыранымі, абвіслымі вушамі.

   • Лапавухая свіння.

2. Някемлівы, малаздольны, абмежаваны чалавек лаянк.).

|| наз. лапавухасць, ✂.

лапаносы, ✂ (разм.).

З шырокім пляскатым носам.

|| наз. лапаносасць, ✂.

лапата, ✂, ж.

Прылада для капання зямлі з плоскім шырокім ніжнім канцом.

• Жалезная л.

◊

• Грэбці грошы лапатай (разм.) — многа атрымліваць грошай.

|| памянш. лапатка, ✂ і лапатачка, ✂.

|| прым. лапатны, ✂.

лапатаць, ✂; незак.

1. Удараць па якой-н. паверхні, ствараючы аднастайныя, прыглушаныя гукі.

   • Л. крыламі па вадзе.
   • Дождж лапоча па страсе.

2. Хутка, нязвязна гаварыць (разм.).

   • Дзяўчынка лапатала на сваёй дзіцячай мове.

3. Гаварыць многа, бесперастанку аб чым-н. пустым, нязначным (разм.).

   • Яна цэлы дзень бегала па вёсцы і лапатала.

|| зак. пралапатаць, ✂.

|| наз. лапатанне, ✂ і лопат, ✂.

лапатка​¹, ✂, ж.

1. гл. лапата.

2. Тое, што і лопасць.

   • Лапаткі турбіны.

3. Плоскі няспелы стручок гароху ці іншай бабовай расліны.

   • Лапаткі гароху.

|| прым. лапатачны, ✂.

лапатка​², ✂, ж.

Плоская шырокая косць трохвугольнай формы ў верхняй частцы спіны.

• Палажыць на лапаткі (у барацьбе, таксама перан. наогул перамагчы).

◊

• Ва ўсе лапаткі (бегчы) (разм.) — вельмі хутка.

|| прым. лапатачны, ✂.

лапатнік​¹, ✂, м. (разм.).

1. Той, хто пляце і прадае лапці (уст.).

2. Той, хто ходзіць у лапцях (пра беднага селяніна; уст.).

3. Пра неадукаванага, адсталага чалавека (звычайна як лаянкавае слова; пагард.).

   • Вахлак, л. няшчасны.

лапатнік​², ✂, м. (разм.).

Пірог з прэснага цеста, які на лапаце садзяць у печ.

лапатун, ✂, м. (разм.).

Той, хто бесперастанку гаворыць, лапоча; балбатун.

|| ж. лапатуха, ✂.