Verbum

хрыбе́т, -бта́, М -бце́, мн. -бты́, -бто́ў, м.

1. Пазваночнік чалавека або жывёлы.

2. Спіна (разм.).

3. перан. Верхні край чаго-н.

Х. хвалі.

4. Рад гор, якія працягнуліся ў адным напрамку; горны ланцуг.

Горны х.

|| прым. хрыбто́вы, -ая, -ае і хрыбе́тны, -ая, -ае.

хрыбе́тнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Пазваночнік.

хрызалі́т, -у, М -лі́це, м.

Празрысты каштоўны камень залаціста-зялёнага колеру.

|| прым. хрызалі́тавы, -ая, -ае.

хрызантэ́ма, -ы, мн. -ы, -тэ́м, ж.

Дэкаратыўная расліна сямейства складанакветных з пышнымі махровымі кветкамі рознага колеру.

|| прым. хрызантэ́мны, -ая, -ае.

хрып, -у, мн. -ы, -аў, м.

Хрыплы гук, хрыпенне.

хрыпава́ты, -ая, -ае.

Злёгку хрыплы.

Х. голас.

|| наз. хрыпава́тасць, -і, ж.

хрыпата́, -ы́, ДМ -паце́, ж.

Наяўнасць хрыпу ў голасе.

хрыпа́ты, -ая, -ае.

Глухаваты, сіплы, нячысты па тоне; хрыплы (пра гук).

хрыпа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак. (разм.).

Хрыпла гаварыць, пакутаваць ад хрыпаты.

|| наз. хрыпа́нне, -я, н.

хрыпе́ць, -плю́, -пі́ш, -пі́ць; -пі́м, -піце́, -пя́ць; -пі́; незак.

1. Утвараць хрыплыя гукі.

Дзед цяжка дыхае і хрыпіць.

2. Хрыпла гучаць.

Радыёпрыёмнік хрыпіць.

|| наз. хрыпе́нне, -я, н.