Verbum

ме́на гл. мяняцца, мяняць.

менаві́та, часц.

1. Ужыв. для падкрэслівання, узмацнення якога-н. члена сказа ў знач. якраз так.

Ён сказаў м. так.

2. у складзе злуч. Ужыв. перад пералічэннем каго-, чаго-н.

З’явіліся ўсе, а м.: Алесь, Рыгор і Хведар.

менавы́, -а́я, -о́е.

Заснаваны на абмене.

М. гандаль.

Менавая вартасць.

ме́неджар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Спецыяліст па кіраванні працэсамі ў розных сферах чалавечай дзейнасці, арганізацыі дзейнасці банкаў, кампаній, фінансавых устаноў і пад.

Падрыхтоўка менеджараў.

ме́неджмент, -у, М -нце, м. (спец.).

Мастацтва кіравання інтэлектуальнымі, фінансавымі, матэрыяльнымі рэсурсамі.

ме́ней, прысл. (разм.).

Тое, што і менш.

мензу́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

Шкляная пасудзіна з дзяленнямі для дакладнага адмервання вадкасці.

|| прым. мензу́рачны, -ая, -ае.

менінгі́т, -у, М -гі́це, м.

Запаленне абалонкі галаўнога мозга.

|| прым. менінгі́тны, -ая, -ае.

менструа́цыя, -і, мн. -і, -ый, ж.

Штомесячны матачны крывацёк у жанчыны, якая дасягнула палавой спеласці.

|| прым. менструа́льны, -ая, -ае.

менталітэ́т, -у, М -тэ́це, м.

Вобраз мыслення, светаўспрымання, уласцівы асобе, групе людзей ці этнасу.

Нацыянальны м.

М. беларусаў.