Verbum

грыб, -а, мн. -ы́, -о́ў, м.

Асаблівы арганізм, які спалучае прыкметы раслін і жывёл, звычайна размнажаецца спорамі.

Ядавіты г.

Воўчыя грыбы.

○

Чайны грыб — плеўка з мікраарганізмаў на паверхні салодкага чайнага раствору.

|| памянш. грыбо́к, -бка́, мн. -бкі́, -бко́ў, м.

|| прым. грыбны́, -а́я, -о́е.

Грыбная пара.

Г. дождж.

грыбава́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Той, хто працуе на грыбаварні.

|| прым. грыбава́рскі, -ая,-ае.

грыбава́рачны і грыбава́рны, -ая, -ае.

Які адносіцца да перапрацоўкі, варкі грыбоў.

Г. пункт.

грыбава́рня, -і, мн. -і, -рань і -рняў, ж.

Сезоннае прадпрыемства, якое займаецца засолкай і марынаваннем свежых грыбоў.

грыбападо́бны, -ая, -ае.

Які мае форму грыба.

Грыбападобнае воблака.

|| наз. грыбападо́бнасць, -і, ж.

грыбасе́й, -ю, м. (разм.).

Цёплы дробны дождж, які спрыяе росту грыбоў.

грыбні́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Той, хто збірае або любіць збіраць грыбы.

|| ж. грыбні́ца, -ы, мн. -ы, -ні́ц.

грыбні́ца¹, -ы, ж.

1. Вегетатыўнае цела грыба, якое складаецца з бясколерных тонкіх ніцей.

2. Цяпліца для вырошчвання грыбоў.

грыбні́ца² гл. грыбнік.

грыбо́к, -бка́, мн. -бкі́, -бко́ў, м.

1. гл. грыб.

2. Мікраарганізм, які адносіцца да грыбоў, выклікае захворванне скуры і інш.

3. Збудаванне ў форме грыба для адпачынку, сховы ад сонца, дажджу і пад.

|| прым. грыбко́вы, -ая, -ае (да 2 знач.).

Грыбковыя захворванні.