цвісці́, цвіту́, цвіце́ш, цвіце́; цвіцём, цвіцяце́, цвіту́ць; цвіў, цвіла́, -ло́; цвіці́; незак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Пакрывацца кветкамі, раскрывацца, распускацца (пра кветкі).
Цвітуць вішні.
Цвітуць астры.
2. перан. Знаходзіцца ў стане фізічнага росквіту, быць здаровым, прыгожым.
Дзяўчына цвіце.
3. перан. Паспяхова развівацца, квітнець.
Цвіці, краіна наша!
4. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Пакрывацца цвіллю.
Стаячая вада цвіце.
Хлеб цвіце.
|| наз. цвіце́нне, -я, н. (да 1 і 4 знач.).
цвы́ркаць, -аю, -аеш, -ае; незак.
1. Утвараць рэзкія адрывістыя гукі (пра некаторых птушак і насякомых).
2. Ліцца струменьчыкамі.
Пад нагамі хлюпала і цвыркала тонкімі струменьчыкамі вада.
|| аднакр. цвы́ркнуць, -ну, -неш, -не; -ні.
|| наз. цвы́рканне, -я, н.
цвырку́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.
Насякомае атрада прастакрылых, якое трэннем крыл утварае строкат.
У сенцах аж заходзіўся ц.
|| прым. цвыркуно́вы, -ая, -ае.
цвэ́гаць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).
Ледзь жыць, ліпець (пра стан здароўя).
Жонка памерла, і ён ледзь цвэгае.
цвялі́цца, цвялю́ся, цве́лішся, цве́ліцца; незак. (разм.).
Дражніцца, жартаваць.
цвялі́ць, цвялю́, цве́ліш, цве́ліць; незак., каго-што.
1. Дражніць, раздражняць.
Ц. сабаку.
2. перан. Верадзіць, трывожыць.
Ц. успаміны.
Ц. душу.
|| зак. уцвялі́ць, -вялю́, -ве́ліш, -ве́ліць; -ве́лены (да 1 знач.).
цвярдзе́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е; незак.
1. Станавіцца цвёрдым, цвярдзейшым.
Ад холаду зямля пачала ц.
2. перан. Станавіцца непахісным, мужным, вынослівым.
З гадамі хлопец цвярдзеў і мужнеў.
|| зак. сцвярдзе́ць, -дзе́е (да 1 знач.) і зацвярдзе́ць, -дзе́е; наз. зацвярдзе́нне, -я, н.
|| наз. цвярдзе́нне, -я, н.
цвярды́ня, -і, мн. -і, -ды́нь, ж.
1. Крэпасць, умацаванае месца.
Брэсцкая ц.
2. перан., чаго або якая. Цвёрдая апора.
Ц. міру.
цвяро́засць, -і, ж.
1. гл. цвярозы.
2. Устрыманне ад ужывання спіртных напіткаў.
цвяро́зы, -ая, -ае.
1. Які не ўжываў спіртнога; не п’яны.
Ц. чалавек.
2. перан. Разважлівы, сур’ёзны, без фантазёрства.
Цвярозыя разважанні.
|| наз. цвяро́засць, -і, ж. (у 2 знач.).